[ Pobierz całość w formacie PDF ]

I TYLKO MI CIEBIE BRAK
142
wróciła wzrok. Logan spostrzegł, że jest zmieszana, i zmie�
rzył ją badawczym spojrzeniem.
- Niczego przede mną nie ukrywasz, prawda?
- Logan! - zawołała. - Jak możesz? Jasne, z
e nie!
Deverell wcisnął ręce w kieszenie i popatrzył na nią spod
zmarszczonych brwi.
- Nie podoba mi się styl życia mojej matki, ale bardzo ją
kocham - przypomniał jej. - Jeśli coś przede mną zataisz, nie
zapomnę ci tego.
Kit cierpiała męki. Nękały ją wyrzuty sumienia. Ale prze�
cież dała słowo...
- Na razie nie mam ci nic do powiedzenia - odparła
z westchnieniem.
- Kiedy będziesz coś wiedzieć?
- Wkrótce. Naprawdę.
Logan skinął głową, ale wciąż czuła na sobie jego nieufne
spojrzenie. Był dziwnie powściągliwy, kiedy się rozstawali.
Kit zaryglowała drzwi i ciężko się o nie oparła. Serce koła�
tało jej niespokojnie. Powinna ugryz
ć się w język! Nie umiała
kłamać. Nieudolnie próbowała kluczyć i w rezultacie Logan
nabrał podejrzeń. Tansy będzie wściekła, jeżeli syn przedwcześ�
nie odkryje prawdę. Na szczęście to mało prawdopodobne.
Nim poszła spać, zdołała sobie wmówić, że obawy były
przesadne; Logan się nie zorientuje, a Dane z pewnością bę�
dzie trzymał język za zębami.
Rano przejrzała w agencji stos akt, pochodziła trochę po
mieście, pracując nad kolejnym zleceniem, a następnie poje�
chała odwiedzić Tansy.
Ledwie ujrzała pogodną twarz starszej pani, wiedziała, że
wyniki badań są pomyślne.
I TYLKO MI CIEBIE BRAK 143
- Jest lepiej, niż pani sądziła, prawda? - wypytywała
z uśmiechem. - Lekarze wykluczyli najgorsze, zgadłam?
- Owszem. - Tansy westchnęła z ulgą. - Dzięki Bogu.
Nagle drzwi się otworzyły. Na progu stał groz
ny jak
chmura gradowa Logan Deverell.
- A więc tu się zaszyłaś - powiedział z wyrzutem do
matki. - Szpital jako nowa kryjówka! Co ci jest?
- Powiedziałaś mu! - Pani Deverell była wściekła na Kit.
- A tak cię prosiłam! Poza tym dałaś słowo.
- I dotrzymałam obietnicy.
- Czemu tu leżysz? - dopytywał się Logan, nie zwracając
uwagi na Kit.
- Sądziłam, że jestem śmiertelnie chora. - Tansy popa�
trzyła na syna, który pobladł.
- I cóż?
- Jeszcze nie umieram - odparła rzeczowo. Logan ode�
tchnął z ulgą. Spojrzenie czarnych oczu spoczęło na Kit.
- Cholera jasna, okłamałaś mnie - rzucił półgłosem.
- Twierdziłaś, że nie masz pojęcia, gdzie jest moja mat�
ka! Przebywała tu na badaniach, a ja nic o tym nie wie�
działem.
Kit milczała. Zabrakło jej słów. Czuła się tak samo podle
jak Logan.
- Kit, tak mi przykro... - szepnęła bezradnie Tansy. Lo�
gan był wściekły.
- Wyjdz
stąd - syknął przez zaciśnięte zęby. Był wście�
kły na Kit. - Od tej chwili nic nas nie łączy. Dokumenty
potrzebne do ślubu możesz wyrzucić na śmietnik. Byłbym
szalony, gdybm ożenił się z taką dwulicową kłamczucha
jak ty!
144 I TYLKO MI CIEBIE BRAK
Kit czuła, że lada chwila się rozpłacze. A
zy stanęły jej
w oczach i zmąciły wzrok. Odwróciła się i natychmiast wy�
szła z separatki, chcąc ocalić resztkę godności.
- To nie była jej wina - zawołała oburzona Tansy. Kit nie
słyszała odpowiedzi Logana. Szła korytarzem prosto przed
siebie.
Odnalazła swoje auto. A
zy spływały jej po policzkach.
Gdy dotarła do agencji, oczy miała czerwone od płaczu.
Natychmiast opowiedziała szefowi, co się stało.
Tess przysłuchiwała się ich rozmowie. Lassiterowie mil�
czeli, nie przerywając zdenerwowanej Kit. Gdy skończyła
opowieść, pospiesznie wytarła oczy, policzki i nos.
- Nie martw się. Jesteśmy po twojej stronie. Spełniłaś
tylko prośbę Tansy. Sprawę uważam za zamkniętą.
- Rozumiem. Dzięki - odparła Kit.
- Porywam cię dziś po południu - oznajmiła Tess. - Bę�
dziemy biegać po sklepach. Zakupy to doskonała terapia.
- Bardzo mi się przyda - odparła Kit.
Drzwi otworzyły się nagle. Cała trójka spojrzała w ich
kierunku.
Logan Deverell wszedł do pokoju z miną, która nie wró�
żyła nic dobrego. Kit poczuła, że ogarniają wściekłość. Las�
siterowie wycofali się dyskretnie, ale czuwali w pobliżu.
- Czego pan sobie życzy, panie Deverell? - zapytała
chłodno i rzuciła Loganowi nieprzyjazne spojrzenie. Od�
zyskała pewność siebie i postanowiła zemścić się za dozna�
ne upokorzenia. - Chce pan się spotkać z moim szefem?
Sądzę, że chętnie pana wysłucha. Tematem rozmowy bę�
dzie zapewne moja skromna osoba. Wiem, że nie uważa mnie
pan za kompetentnego detektywa. Muszę pana zmartwić.
I TYLKO MI CIEBIE BRAK 145
Z tego, co mówił szef, wynika, że nie zostanę wyrzucona
z pracy.
Logan wcisnął ręce w kieszenie, podszedł bliżej i zatrzy�
mał się o krok od siedzącej przy biurku Kit. Westchnął ciężko
i wzruszył ramionami.
- Matka wszystko mi powiedziała. - Był wyraz
nie zakło�
potany. - Nie powinienem tak pochopnie wydawać sądów.
- Jeżeli to mają być przeprosiny, zapewniam, że wcale
mi na nich nie zależy - oznajmiła Kit.
- Naprawdę? - Logan spoglądał na nią uważnie. - Pła�
kałaś.
- Nic dziwnego. Tansy była na mnie wściekła - odparła
wykrętnie.
- Czy to jedyny powód? - zapytał z ponurą miną.
Kit pochyliła głowę i obserwowała w milczeniu swoje
dłonie leżące na blacie biurka. Palce miała lodowate.
- Lekarze postawili diagnozę?
- To prawdopodobnie cukrzyca - wyjaśnił. - Matka bę�
dzie musiała regularnie przyjmować insulinę. Wkrótce odzy�
ska siły.
- Zachorowała nagle?
- Raczej nie. Zlekceważyła pierwsze objawy. Zawsze by�
ła szczupła, ale ostatnio miała kłopoty z utrzymaniem stałej
wagi. Lekarze twierdzą, że przypadek jest typowy i dobrze
rokuje. Wystarczy zachować właściwą dietę. Matka będzie
musiała ograniczyć ulubione słodycze. Trudno, skoro od tego
zależy jej zdrowie i życie. Niewiele brakowało, by zapadła
w śpiączkę.
- Biedna Tansy.
- Słuszna uwaga. Prócz choroby moją matkę dręczą rów-
146 I TYLKO MI CIEBIE BRAK
nież wyrzuty sumienia. Czuje się winna, bo wymogła na tobie
obietnicę milczenia. Zbeształa mnie za to, co ci wykrzycza�
łem - powiedział, uśmiechając się smutno.
Kit pozostała rzeczowa i chłodna. Zbyt dużo wycierpiała
przez tego mężczyznę. Podniosła wzrok i spokojnie popa�
trzyła mu w oczy.
- Czy mam poprosić pana Lassitera? Nasza sekretarka
jest nieobecna, ale chętnie ją zastąpię.
- Nie chcę rozmawiać z Dane'em - odparł Logan. - Wy�
starczy, że przyślę mu czek. Nie ulega wątpliwości, że śledz�
two zostało przeprowadzone jak należy. Znalazłaś matkę,
a reszta to już nie twoja wina. - Deverell popatrzył na smutną
Kit. - Dotrzymałaś słowa. Jesteś dyskretna i lojalna.
Kit zachowała się tak, jakby nie słyszała, co do niej po�
wiedział.
- Skoro wyczerpaliśmy temat, pora się żegnać. Mam du�
żo pracy - oznajmiła chłodno. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

domowewypieki.keep.pl