Palmer Diana Sercowe kĹopoty

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Ależ jesteś w paskudnym nastroju - zakpiła Noreen,
tuląc się do jego ramienia.
Objął ją mocniej.
- Mógł cię przewrócić - rzucił gniewnie.
Lubiła, kiedy Ramon był taki troskliwy, ponieważ czuła
się wtedy krucha, słaba i delikatna. Azy stanęły jej w oczach.
- Przestań. - Wytarł jej oczy rękawiczką. - Przecież nic
się nie stało.
- To nie dlatego. - Spojrzała mu w oczy. - Jest mi przy�
jemnie, że się o mnie troszczysz. A ten mężczyzna trochę
mnie jednak wystraszył.
Ramon zacisnął zęby.
- Może powinienem mu przyłożyć?
- Nie, nic się nie stało. - Przylgnęła do jego ramienia
i uśmiechnęła się promiennie. - Och, jak przyjemnie znów
wyjść na dwór.
Zwróciła ku niemu twarz. Była tak piękna, że wstrzymał
oddech.
- Czy coś się stało? - spytała.
- Nie, po prostu pomyślałem, że ślicznie wyglądasz.
- Płaszcz jest bardzo piękny. - Zarumieniła się lekko.
- Kobieta, która go nosi, jest piękna. Zresztą nie tylko
zewnętrznie. Pomyślałem też - dodał - jak wspaniale by by�
ło, gdybyśmy mieli taką małą córeczkę z szarymi oczami
i twoim słodkim uśmiechem.
ROZDZIAA DZIESITY
Noreen zachwiała się nagle. Ramon objął ją ramieniem
i podtrzymał.
- Jeszcze za wcześnie na takie rzeczy - powiedział zmar�
twiony. - Nie powinienem zabierać cię na tak długi spacer.
- Nic mi nie jest - odparła. - Nie chodzi o spacer. Mia�
łam wrażenie, że powiedziałeś... - Zaśmiała się zawstydzo�
na. - Mniejsza z tym. Jestem trochę zdezorientowana.
- Powiedziałem, że chciałbym mieć z tobą córkę - oznaj�
mił. - Lecz zdaję sobie sprawę, że jeszcze za wcześnie mówić
o takich rzeczach. Ale skoro mówiliśmy już o pierścionku,
możemy też porozmawiać o dzieciach.
- O pierścionku? Miałeś na myśli... zaręczynowy? - za�
wołała.
- A ty myślałaś, że jaki?
- %7łe to po prostu będzie prezent gwiazdkowy.
Westchnął.
- Trudno się spodziewać, żebyś zaufała mi tak szybko
i całkowicie, aby już teraz rozmawiać o małżeństwie - rzucił
niecierpliwie.
Pokręciła głową. Była pewna, że traci rozum. Stała nieru�
chomo, wpatrując się w twarz Ramona wielkimi szarymi
oczami.
- %7łycie chirurga jest pełne stresów, ale mam trochę czasu
SERCOWE KAOPOTY
136
dla siebie i zarabiam wystarczająco dużo, by utrzymać ciebie
i rodzinę.
Rumieniec gorącą falą wypłynął na policzki Noreen.
- Czujesz się winny i po prostu litujesz się nade mną.
Uśmiechnął się lekko.
- To nie mogłoby zmusić mnie do małżeństwa - oświad�
czył. - Pasujemy do siebie, chyba to zauważyłaś? Jesteś ze
mną szczęśliwa, prawda?
Zaniepokoiła się.
- Tak. - Trudno było zaprzeczyć. - Ale to zaskakująca
propozycja. Muszę stanąć na nogi, zanim... - Uniosła głowę.
- Mogę mieć dziecko?
Teraz Ramon się zarumienił. Spojrzała na niego gniewnie.
- Nie w tej chwili - mruknęła. - Chcę wiedzieć, czy będę
mogła rodzić ze sztuczną zastawką.
- Oczywiście - zaśmiał się nerwowo. - Mój Boże, ale
mnie zaskoczyłaś. - Odetchnął głęboko. - Przepraszam. Na�
tychmiast zacząłem myśleć o sposobach i metodach. Ale
w tej chwili jest to zupełnie niemożliwe.
Odwróciła wzrok zarumieniona, rozumiejąc go aż za
dobrze.
- Mogłabyś mi jednak odpowiedzieć - przypomniał.
Przytuliła się do niego.
- Kocham dzieci.
- Wiem. Ja też.
- Lepiej jeśli rodzą się w małżeństwie, ale moja ciotka
i wuj...
- Będą zachwyceni - zapewnił. - Mieli nadzieję, że pew�
nego dnia doczekają się wnuków. A w przypadku Isadory nie
mogli na to liczyć.
SERCOWE KAOPOTY 137
Spojrzała na niego badawczo. Jakoś nie potrafiła dostrzec
w Ramonie romantycznego zalotnika. Wydawało jej się, że
pełni raczej rolę strażnika i opiekuna. To przyjemne, ale to
nie była miłość. Nie mogła wyjść za mąż nie będąc kochaną,
zwłaszcza za kogoś, kto nie uznaje rozwodów.
Ramon musnął lekko jej twarz, wyczuwając, że jest nie�
zdecydowana.
- Nie spiesz się. Proszę tylko, żebyś o tym pomyślała.
- Pomyślę - obiecała.
- A teraz - mruknął, rozglądając się dookoła - lepiej bę�
dzie, jeśli ruszymy się trochę i przestaniemy tamować ruch.
Zaśmiała się cicho.
- Dobrze.
Przeszli wolno za róg. Potem Noreen odpoczęła chwilę
i ruszyli dalej. Po jakimś czasie była zdyszana i zaczerwie�
niona, więc Ramon odruchowo chwycił ją za przegub ręki
i zbadał puls. Serce biło regularnie.
- Następnym razem będzie już łatwiej - zapewnił.
Było łatwiej. Spacerowali codziennie, chyba że Ramon
miał dyżur. Dni zmieniły się w tygodnie, tygodnie w miesią�
ce. Noreen odzyskiwała siły, ustały bóle w piersi. Wciąż
czytał jej wieczorami, a głos miał czuły i spokojny. Dzielił
z nią swoje zmartwienia, lecz fizycznie wciąż utrzymywał
wobec niej dystans. Noreen zaczęła się zastanawiać, czy nie
żałuje słów wypowiedzianych impulsywnie podczas pier�
wszego spaceru.
Przeżył już jedno nieudane małżeństwo i może woli nie
ryzykować drugiego. A Noreen i tak musiał się zająć jako
pacjentką. Mimo jego protestów nie mogła pozbyć się wra-
138 SERCOWE KAOPOTY
żenia, że po prostu stara się jej wynagrodzić to, jak ją przed�
tem traktował. Ta rezerwa wobec niej mogła być przejawem
zwątpienia w szansę ich wspólnej przyszłości.
A jednak obserwował ją jak jastrząb, pilnował cotygo�
dniowych wizyt u kardiologa, badań krzepliwości krwi, le�
karstw. Wreszcie wraz z kardiologiem, który badał ją w szpi� [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki