Antoni Czechow Historie zakulisowe

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Czekaj, czekaj przerwał mu Diamantow kładąc na talerz kawałek gęsi z kapustą.
Wcale nie tak! Masz rację, sztuka upada, ale dlaczego? Dlatego, że zmieniły się wymagania,
poglądy! Teraz przyjęto wymagać od sceny życiowości. Mamuniu moja, po co na scenie ży-
ciowość? Niech przepadnie! %7łyciowość znajdziesz wszędzie: i w traktierni, i w domu, i na
rynku, ale teatrowi daj ekspresję! Tu trzeba ekspresji!
Po kiego licha ekspresja! Trzeba żeby było mniej szubrawców i łajdaków, a nie ekspre-
sji! Czy diabeł w niej siedzi, w tej ekspresji, jeżeli aktorzy całymi miesiącami pensji nie
otrzymują!
Widzisz, jakiś ty! westchnął antreprener robiąc płaczliwą minę. Zawsze starasz się
coś uszczypliwego powiedzieć! I po co tu półsłówka, aluzje? Powiedziałbyś wprost, w oczy...
Zresztą... nie mam czasu, wpadłem tu przecież tylko na chwilę. Muszę jeszcze biec do dru-
karni...
Diamantow zerwał się, podreptał przy stole, zerknął tęsknym okiem na gąskę i skłoniwszy
się zebranym, ruszył drobnym kroczkiem do drzwi.
A fotelik panowie z teatru wzięli? dorzucił od drzwi i wskazał na fotel, na którym sie-
dział jubilat. Proszę nie zapomnieć odnieść, bo potem, jak się będzie grało Hamleta, to
Klaudiusz nie będzie miał na czym siedzieć. Miłej zabawy!
Po jego wyjściu jubilat siedział nadęty.
Tak porządni ludzie nie robią burczał. To niegodziwość z waszej strony... Czemuście
mnie nie podtrzymali? Chciałem tego bydlaka zetrzeć na miazgę...
21
strapczy - za czasów Czechowa potocznie nazywano tak pośredników (adwokatów) w sprawach prywatnych.
*
"Praga" - istniejąca do dzisiaj restauracja moskiewska w dzielnicy Arbat
59
Kiedy po deserze damy pożegnały się i odjechały, jubilat oklapł zupełnie i zaczął nieprzy-
zwoicie wymyślać. Butelki z winem były już puste, toteż aktorzy zaczęli znów od wódki. Ze
wszystkich stron stołu posypały się anegdoty, gdy zaś zasób ich się wyczerpał, zaczęło się
rozpamiętywanie przeżyć. Wspomnienia są zazwyczaj najlepszą ozdobą zebrań aktorskich.
Rosyjski aktor jest niezmiernie sympatyczny, kiedy jest szczery, i zamiast tego, aby pleść ba-
łamutnie o intrygach, upadku sztuki, stronniczości prawdy itp., opowiada o tym, co widział i
słyszał... Czasami wystarczy posłuchać jakiegoś podupadłego, rozpitego aktorzynę komika,
wspominającego przeszłość, aby w wyobrazni ukazała się jedna z najbardziej pociągających,
poetycznych zjaw postać człowieka lekkomyślnego aż do grobowej deski, płochego, nieraz
zepsutego, lecz niezmordowanego w swej włóczędze, wytrzymałego jak kamień, burzliwego,
niespokojnego, pełnego wiary i zawsze nieszczęśliwego, a swą nieokiełznaną naturą, beztro-
ską, nieprzeciętnym trybem życia przypominającego legendarnych junaków... Wystarczy po-
słuchać wspomnień, aby wybaczyć opowiadającemu wszystkie jego zawinione i niezawinione
występki, dać się porwać wspomnieniom, odczuć zazdrość...
Około dziesiątej uczestnicy uroczystości zaczęli płacić za obiad, po czym, oczywiście, nie
obeszło się bez długich pertraktacji połączonych z wzywaniem gospodarza hotelu. Ponieważ
na sen było jeszcze za wcześnie, z Karsa wszyscy aktorzy udali się do Gruzji , gdzie grali
w bilard i pili piwo.
Panowie, szampana! rozpędził się jubilat. Dziś pragnę pić szampana! Częstuję
wszystkich!
Lecz wypić szampana się nie udało, bowiem w kieszeni tragika nie było ani grosza.
Gr isza! bełkotał jubilat wychodząc z Gruzji z Borszczowem i Wiolańskim. Warto
by jeszcze do Pragi zajechać... Na spoczynek za wcześnie! Gdzie by tak pięć rubli dostać?
Aktorzy zatrzymali się i zaczęli rozmyślać.
Wiesz co? wpadł na pomysł Wiolański. Zanieśmy do Diergaczowa album! Na licho
on tobie! Jak Boga kocham! Da facet trzy ruble i basta!
Jubilat zgodził się i w kwadrans pózniej trzej wędrowcy kołatali do bramy Diergaczowa.
Przełożyła Maria Mongirdowa
60
PO BENEFISIE
OBRAZEK
Tragik Unyłow i szlachetny ojciec Tigrow siedzieli w pokoju nr 37 hotelu Wenecyja i
spożywali plony benefisu. Przed nimi na stole stała karafka wódki, kiepskie czerwone wino, [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki