suma_27

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Dzieciom nie należy odmawiać chrztu, ponieważ chrzci się je w wierze ...
Kościoła, wyznawanej publicznie przez rodziców, przez chrzestnych i przez
innych uczestników. Osoby te reprezentują zarówno kościół lokalny, jak i całą
społeczność Zwiętych i wierzących, Kościół Matkę, bo ona cała rodzi wszystkich i
każdego z osobna.
Dla dopełnienia całej prawdy sakramentu, trzeba aby dzieci były potem
wychowywane w tej wierze, w której zostały ochrzczone. Albowiem wychowanie
chrześcijańskie ... zmierza do tego, by stopniowo je doprowadzać do poznania
planu Bo-żego w Chrystusie tak, aby dzieci te mogły w końcu potwierdzić wiarę,
w której zostały ochrzczone (nr I-3, Obrzędy chrztu dzieci, str. 20n).
222
/84/a. 9 na 2. Sobór Wat. II i Dekret Kongregacji Kultu Bożego (1969) kładą
główny nacisk na przygotowywanie rodziców przed chrztem ich dziecka, na ich
udział w samym obrzędzie i na obowiązki wobec ich ochrzczonego dziecka po
chrzcie. Ponieważ w wielu krajach rodzice dziecka bywają niekiedy
nieprzygotowani do obrzędu, lub proszą o ochrzczenie swych dzieci, ale nie
wychowują ich pózniej po chrześcijańsku, dlatego Konferencje Biskupów mogą
wydać jako pomoc dla proboszczów, instrukcje duszpasterskie, które by
ustanawiały dłuższy okres na przygotowanie rodziców do chrztu dziecka (nr 25,
Obrzędy chrztu dzieci, str. 29n; także nr 5, str. 21, i nr 7, str. 12).
161 Konferencja Episkopatu Polski (Warszawa, 14-15. II, 1977 r.) wydała
obowiązującą w Polsce Instrukcję Duszpasterską o udzielaniu sakramentu chrztu
dzieciom. Czytamy w niej: Należy dopuszczać do chrztu wszystkie dzieci
zgłoszone przez rodziców lub prawnych opiekunów, jeśli osoby te są wierzące i
zobowiążą się, że dzieci będą wychowywane w wierze, w której zostały
ochrzczone (Chrzest ... nr 2 i 3).
Wychowanie w wierze oznacza: doprowadzenie dziecka do świadomej
przyjazni z Chrystusem, a to dokonuje się przez: przekazanie dziecku
podstawowych prawd wiary i zasad moralności głoszonych przez Kościół
katolicki, a przede wszystkim nauczenie dziecka modlitwy, włączenie go w życie
wspólnoty katolickiej (Msza św. niedzielna), posyłanie na naukę religii,
doprowadzenie do pełnego udziału w Eucharystii i do przyjęcia sakramentu
bierzmowania oraz wprowadzenie w dojrzałe i odpowiedzialne życie
chrześcijanina.
W związku z możliwością zaistnienia różnych sytuacji duszpasterskich
ustala się:
a) nie udzielać sakramentu chrztu św. małym dzieciom bez faktycznej wiedzy
rodziców (opiekunów) lub wbrew ich woli. b) jeśli rodzice dziecka poprzestają na
małżeństwie cywilnym, duszpasterz powinien starać się o doprowadzenie ich do
zawarcia małżeństwa sakramentalnego przed chrztem dziecka. W przypadku
wyraznej odmowy, należy żądać na piśmie oświadczenia od rodziców dziecka i
chrzestnych, że zobowiązują się wychować dziecko w wierze katolickiej. Również
w wypadku, gdy rodzice żyją bez ślubu kościelnego z powodu przeszkód
kanonicznych, należy żądać takiego oświadczenia.
c) jeśli jedno z rodziców dziecka jest wierzące, a drugie - nie, dziecku należy
udzielić chrztu.
d) w zetknięciu się z trudnymi lub zawikłanymi problemami z zakresu chrztu,
duszpasterz w poczuciu odpowiedzialności przed Bogiem za owoce łaski
sakramentu, powinien w poszczególne wypadki dokładnie wnikać, rozpatrzyć je, a
następnie podjąć odpowiednią decyzję lub w razie potrzeby zwrócić się do
Ordynariusza .
Myśl jest taka: niekiedy lepiej jest nie ochrzcić dziecka, niż żeby ono nie
otrzymało wychowania chrześcijańskiego w rodzinie i wyrosło na ochrzczonego
poganina .
223
/85/ a. 9 na 3. Posoborowy Dekret Kongregacji Kultu Bożego (1969) tak
postanawia: Obecnie rodzice i chrzestni składają wyznanie wiary we własnym
imieniu, a nie w imieniu dziecka (nr 6, Obrzędy chrztu dzieci, str. 22n).
/86/ a. 10. Tę naukę Kościół głosił i stosował od najdawniejszych czasów. Autor
we Wbrew podaje odpowiedni dokument Kościoła. Przytoczony tu przez Autora
Kanon Synodu w Toledo z r. 633 oraz inne uchwały i decyzje synodów i papieży
wykorzystał Paweł Włodkowic do zwalczania teorii i praktyki stosowanej przez
Krzyżaków w nawracaniu orężem Litwinów; patrz S.F. Belch, Paulus Vladimiri
and His Doctring Concerning International Law and Politics, Mouton and Co., The
Hague 1965, str. 432nn. Pózniej Benedykt XIV ujął całą tę sprawę w liście
`Postremo mense' (28. II 1747), powołując się na św. Tomasza: Quodl. 2, a. 7; 2-2.
10, 12 (patrz t. 15, str. 139nn) oraz na obecny artykuł.
Sprawa poruszona w zarzucie drugim - położenia %7łydów w Europie w
czasach średniowiecza wymaga osobnego, szerszego uzupelnienia. To, co Autor
podaje o ich sytuacji, jest wyrazem ówczesnych układów społecznych i położenia
%7łydów.
/87/ a. 12. Naukę Kościoła podał Innocenty III w Liście do arcbpa w Arles (1201):
Zpiący i obłąkani, jeśli przed zaśnięciem lub utratą rozumu trwali w oporze, nie
przyjmują znamienia sakramentalnego, choćby byli polani wodą, bo należy
przypuścić, że trwają w poprzednim postanowieniu. Co innego zaś, jeśli przedtem
byli katechumenami i mieli wolę przyjęcia chrztu; toteż takowych zwykł Kościół
chrzcić, o ile zachodzi ważna potrzeba. Wtedy więc czynność chrztu udziela
znamienia, kiedy nie natrafiają na zaporę (obex) sprzeciwiającej się woli (D.
411).
ZAGADNIENIE 69
/88/ a. 1. Wyrazna, podstawowa, dogmatyczna nauka Kościola. Podaję niektóre [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki