GraĹźyna MÄczkowska Powiedz, Ĺźe mnie kochasz mamo(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

dni, gdy jeszcze telefonowałyśmy do siebie. Niby co chcesz świętować? Dziesiątki lat
bicia, wyzywania i poniżania? Wybacz, lecz dla mnie jest to zupełnie niezrozumiałe, nawet
komiczne. I wiesz co? Wcale mi nie jest przykro, że nie będę brała udziału w tej farsie.
Musiałabym się zmusić, a odkąd się usamodzielniłam, nie zmuszam się do niczego. Robię
tylko to, co mi podpowiada serce tak jej wygarnęłam.
Nie wiem, co postanowiła, nie interesuje mnie to. Niech świętują, ja nie mam czego.
Kocham ją i nienawidzę równocześnie. Które uczucie jest silniejsze? Po równo. Po tym
stwierdzeniu wyjęłam z lodówki jajka. Upiekę jabłka w bisz kopcie.
Patrzę na moje dzieci i wnuki. I znowu porównuję to, co widzę, z tym, jak miałam
kiedyś ja. Pewnego ranka Monika spytała Nelkę, co chce na śniadanie.
Palówkę z kecupem - odpowiedziała mała.
Parówkę jadłaś wczoraj, dziś trzeba zjeść coś innego.
Ale co?
Musli z mlekiem. Jajecznicę. Kakao i kanapeczkę - wymienia synowa.
Chcę jajko.
Mnie nikt nie pytał o takie rzeczy w dzieciństwie. Pewnie w większości domów dzieci
jadły to, co matki im podawały. Najgorzej wspominam śniadania nabiałowe, na widok zup
mlecznych czy ciepłego mleka w kubku miałam odruch wymiotny. Wstręt przed daniami
mlecznymi mam do dziś. Przypomina mi się matka, krzycząca, że mam pić mleko, bo
zdechnę. W szkole na długiej przerwie piliśmy mleko. %7łeby to jakoś przetrwać,
wymyśliłam, że spróbuję pić kakao. Brałam do szkoły kakaowy proszek zmieszany
z cukrem, bo wtedy nie znaliśmy rozpuszczalnego w granulkach. Kucharka nalewała mi do
kubka gorące mleko, ja energicznie mieszałam i piłam ze wszystkimi. Starałam się, lecz na
dłuższą metę mleko mnie pokonało.
Dziś wiem, jak ważne są pozytywne słowa skierowane do dziecka. Wszystkim to
powtarzam. Namawiam znajomych, żeby mówili dzieciom, że je kochają, że są z nich
dumni i że w nie wierzą. Takie słowa budują w dziecku poczucie wartości i więz
z rodzicem. Mnie ich zabrakło. Nigdy nie czułam, że ktoś w domu jest ze mnie dumny.
Zawsze, i tak zostało mi do dziś, czułam się niekochana. Mam wielką pustkę w miejscu
przeznaczonym na miłość matki. To białe plamy w mojej głowie. W mózgu. W sercu. Znam
każdy rodzaj miłości, oprócz tej jednej. Ojcowskiej też nie posmakowałam, lecz nie
cierpię z tego powodu. Może dlatego, że od lat jestem otoczona trzema chłopcami mojego
życia i jestem wysycona ich miłością?
Na ojcu mi nie zależy, to od matki oczekuję, że się zmieni. Dlaczego ona nie chce się
postarać? Czy w ogóle o tym myśli? Czy mnie kocha& Kochała? Dlaczego nic jej się we
mnie nie podoba? Nienawidzi mnie& ? Uświadamiam sobie, że to może być prawda.
Nie noś takich krótkich sukienek, masz nogi jak patyki. - Wiele razy to słyszałam.
- Włóż coś na tę twoją chudą szyję, szal albo chociaż korale. Wyglądasz jak oskubana kura
z takim dekoltem. Tekst numer dwa. - Czemu nie nosisz pierścionka ode mnie? -
dopytywała za każdym razem, jak gdzieś wychodziliśmy.
Przecież wiesz, że z biżuterii noszę tylko obrączkę. Nie lubię się w błyskotkach!
Głupoty gadasz, powinnaś nosić. Kobiety noszą biżuterię.
To zachwycaj się nimi, bo ja nie zamierzam cię zadowalać na siłę.
Moje rozmyślania przerwał dzwięk komórki. Idę po nią i widzę SMS od Beni. Pisze, że
mam zajrzeć do poczty, bo coś mi wysłała. Idę od razu, zaciekawiona, niecierpliwię się,
gdy komputer powoli pracuje. Wreszcie się loguję, otwieram i czytam list od mojej siostry.
Raz. Potem jeszcze raz. Zledzę tekst i czuję, że to moje słowa, że czytam samą siebie. To
moje przeżycia, moje myśli, dzieciństwo.
Często wracam do tamtej rzeczywistości. Wiele razy płaczę, porażona
wspomnieniami. Dzieciństwo powinno się kojarzyć z beztroską, zabawą z rodzicami
i rodzeństwem, spacerami, czytaniem bajek na dobranoc, a zwłaszcza z lawiną czułych
słów, pochwał. Niestety, moje dzieciństwo nie kojarzy mi się z tymi przyjemnościami.
Moje dzieciństwo to łańcuch niekończących się koszmarów, płaczu, strachu, stresu. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki